Hoi allemaal,

Het is een tijd geleden dat ik iets geschreven heb. Simpelweg omdat ik niet goed weet hoe te beginnen. Dus ik begin maar gewoon.

Mijn oma is 3 weken geleden heel plotseling overleden. Zomaar. Ineens werd ik me zeer bewust van onze sterfelijkheid. De tijd die je op aarde mag zijn is eindig.

Ik weet niet echt hoe ik moet verwoorden hoe ik me voel. Het leven gaat door. Ik doe alles maar er zit een zwarte rand overheen. Ik ben er me erg van bewust. De ene dag gaat het beter met me dan de andere. Rouwen, ik weet ook niet hoe het moet.

Maar rouwen gaat als vanzelf. Het is een heel raar fenomeen. Makkelijk is het zeker niet, maar het is wel puur. Ik las op internet over rouwen zodat ik wist wat me te wachten zou kunnen komen te staan. Eén regel is me bijgebleven, namelijk: ‘Er zijn geen regels!’ Erg fijn! Ik las ook een zin op een poster in apotheek. ‘Langzaam is soms beter’.

Ik heb veel littekens aan de buitenkant van mijn lichaam, en nu ook één grote van binnen. Maar tijd heelt alle wonden zegt men. Ik hoop dat dit zo is. Ik stop mijn herinneringen aan haar in een laatje van mijn ziel. Ik hoop dat het verdriet ooit minder wordt. En dat ik dan af en toe dat laatje kan openen zonder te huilen, maar met een lach omdat ik aan mijn knotsgekke oma denk.

xxx

Op 12 augustus 2004 begon de voorstelling van de musical The Lion King te laat…

Ik wilde al heel lang en heel graag backstage bij The Lion King musical. Maar het bleek echt niet te kunnen omdat het theater backstage allemaal trappen heeft en dat zou niet gaan met mijn rolstoel. Toen ik een keer eerder bij het theater was hadden we het hierover met onder andere Peggy Sandaal, één van mijn favoriete spelers. Mijn moeder schreef toen al 2 jaar brieven naar Joop Van Den Ende Theaterproducties zonder succes. Ik had nog altijd de stille hoop dat mijn wens toch uit zou komen.

Ineens zei één van de spelers ”Maar dat kunnen wij zelf toch regelen” Ik besefte toen niet (en nu nog niet echt ;-)) dat mijn wens wel eens uit zou kunnen komen. Mijn moeder moest eerst met de directeur praten. Er werden zelfs spelers bij het gesprek gehaald. Uiteindelijk mocht dan toch! Ik weet nog goed dat m’n moeder naar buiten kwam en ik zei: ‘gaat het niet door?” Mijn moeder antwoordde enkel: 12 augustus! Het geluksgevoel wat ik toen had is niet te beschrijven: Ik schreeuwde en wenste dat ik op dat moment dansen en springen kon!! Maar helaas, ik kon alleen maar heel hard schreeuwen! 🙂

Toen de dag aanbrak werd ik met een lach op mijn gezicht wakker. Het was net of ik de loterij had gewonnen. De mensen waren allemaal super lief en ik mocht ALLES zien!! 🙂 De trappen werd ik opgetild door 2 sterkte kerels met mijn duw rolstoel erachteraan! Het was of ik de hele tijd aan het dromen was. Ik was ook erg ver weg, maar tegelijk ook klaarwakker. Ik bleef tot vlak voor de voorstelling en stond in de kring van spelers, terwijl ze elkaar succes wenste. The Lion King begon die dag dus te laat omdat ik net voor de voorstelling weer de trappen af werd gedragen door spelers en technici van de voorstelling.

Toen alles afgelopen was en we weer buiten waren zei ik tegen mijn moeder: “Nu weet ik eindelijk hoe het is om echt gelukkig te zijn!!”

Halllo allemaal!

Wees gerust de titel is natuurlijk niet letterlijk bedoeld. Al voelt het wel soms zo. Ik ben een nieuwe rolstoel rijker. Ja, het kost veel tijd, passingen zijn ook niet altijd even leuk met veel gesjor en getrek.

De mogelijkheden worden besproken ook de dingen die je perse nodig hebt en als je pech hebt word je in een speciale digitale stoel gezet om je lichaam in een soort paskussen vacuum te trekken en in de juiste stand te kunnen zetten. Daar kunnen ze later dan een zitting op maat van maken. Als kers op de taart word je ook nog door meerdere mensen betast, vooral de vrije ruimte achter je kont vinden ze erg interessant. En om het nog leuker te maken bungelen je benen als een soort marionet tijdens die passingen. Ach, het leven kan niet altijd feest zijn, en gaat al helemaal niet altijd over Rozen (sorry die moest ff :))

Maar als je ‘nieuwe benen’ dan eindelijk komen ben je zo blij en trots dat het wachten (duurt heeeeeeeeeeel lang vaak in mijn beleving, 4 maanden is meer regel dan uitzondering. ) niet meer uitmaakt. Een soort bevalling eigenlijk. (stel ik me zo voor :p) Nu ben ik in de test-weken beland. Even kijken of alles bevalt (ja, ik weet dat je je kind niet kunt nabewerken als het is geboren.. Hahaha!!!) en ik kijk hoe de stoel rijdt en of er toch nog dingen anders moeten. Hij reageert erg snel, maar ik wen al!! Volgend week wordt ie afgewerkt, of afgemonteerd is misschien een beter woord hé?

Ik ben happy en ga morgen weer naar dansles in m’n nieuwe stoel, veel zin in!

XXX

Hallo iedereen.

Ik heb een bucketlist. Misschien zijn er wensen die echt onhaalbaar zijn om tot uitvoering te brengen. Maar ik blijf voor mijn dromen vechten. Ik roep bijvoorbeeld al jaren dat ik naar New York wil. Ik weet zeker dat het gaat lukken. Al zullen er heel veel haken en ogen aanzitten.

Ik houd me altijd voor om zoveel mogelijk dingen ”gewoon” te doen. Er gaat heel veel geregel aan vooraf. Helemaal nu ik nog in herstel proces zit van mijn kunstknie operatie. Ik kan nog niet heel lang zitten achter elkaar zonder veel pijn achteraf. Ik neem de ligtaxi, brancard, een ouderwetse tillift (dus niets elektrisch) maar voor lief. Ik lig vaak in een deuk om de situaties waarin ik beland, zo erg is het soms behelpen. Het levert ook wel eens voordelen op dat ik in een rolstoel zit. Ik ging dit weekend naar de fandag van Flikken Maastricht, mijn favoriete serie. Iets wat ik ook heel graag wilde. Ik ging erheen en er bleken hekken te zijn waardoor ik niets zag van het podium. Dus de beveiliger lief aangekeken… nee het mocht niet.. ik kon er niet langs. Toen maar ff met de politie praten, was het ineens geen probleem en was ik ineens zelfs backstage. Mijn wens werd zo vervuld. 🙂

Ik werk mijn lijst zo goed mogelijk af, in mijn hoofd en op papier. Ik moet verwachtingen vaak bijstellen. Toch doe ik zoveel mogelijk om mijn wensen vroeg of laat te vervullen. Al doet het soms pijn en kost het moeite. Het komt vanzelf.

Liefs, Roos

Hallo mensen,

Daar ben ik weer met een blogje. Ik ga het deze keer hebben over inspiratie. Niet in de laatste plaats om het mooie woord en dat ik meteen moet denken aan Mathilde Santings ‘Inspiratie: adem van de geest’. (Luister Inspiratie via YouTube)

Waar ik geïnspireerd door raak? Door muziek, door andere mensen, door hun manier van leven, kracht en positiviteit. Ik kan ook al van stilte inspiratie krijgen. Dan dansen ineens de woorden van gedichten voor mijn ogen. Of ik lig onder de douche. Ik denk doordat het warme water me ontspant, iets wat bij een spast niet vaak gebeurt.

Anne Frank
Eén van mijn grootste inspiratiebronnen heeft mij doen beseffen dat ik daadwerkelijk ‘anders’ ben en mag zijn. Haar naam kent iedereen: Anne Frank. Toen ik als kind naar een tentoonstelling van haar ging in een klooster werd mijn aandacht naar haar foto toegetrokken. Op hetzelfde moment staarde een meisje met grote ogen naar mij, zoals zo vaak mensen naar mij staren. Ik keek naar het meisje en naar Anne op de foto en ik besefte toen pas echt: Ik ben ‘anders’.

Anne was opgesloten net als ik
Ik wist het natuurlijk wel, maar echt doordringen deed het daarvoor nooit. Vanaf toen voelde ik me met haar verbonden. Door alle boeken die ik over haar las, besefte ik dat we ook veel gemeen hebben. Natuurlijk was haar situatie een miljoen keer erger dan de mijne.
Maar Anne was heel druk, net als ik. We hebben allebei een zus waar we tegen opkijken. En het belangrijkste: Anne was net als ik een soort van opgesloten, maar door haar geest vocht ze zich altijd weer vrij, net als ik. Schrijven maakte Anne vrij, dat heb ik gelukkig ook. Ik zit in een situatie waar ik niet uit kan, hoe graag ik soms ook wil.
Als ik daar weer even erge last van heb denk ik vaak aan Anne.

En we hebben ook dezelfde gedachtegang en instelling. Zorg ervoor dat je, wie je ook bent, gelukkig bent en blijft. Maak elkaar niet kapot of je omgeving, daar zijn we hier toch voor? Inspireer elkaar op een positieve manier! Help als je kan een ander. De wereld is net zo makkelijk te vernielen als mooier te maken. Dat kan echt ieder mens op deze wereld!

Morgen naar de theatervoorstelling ‘Anne’ in Amsterdam. Hopelijk nog meer inspiratie opdoen!

xx

Helllo allemaal,

Tjsa. Ik kan het niet laten om te bloggen over de Sister Act periode. Omdat ik gister bij de laatste voorstelling mocht zijn door Dave (die ik al ken van eerdere musicals) en Sister Act heeft  ook nogal veel voor me betekend.

Ik heb dus na een operatie een kunstknie geadopteerd na een gebroken knie te hebben gehad die niet meer te reedden was. Hij was verbrijzeld na een val uit mijn rolstoel (ging iets te kort door de bocht)  en reed van een  trappetje.  Het was op vakantie, dus was mijn red mijn vakantie ding/avontuur….  Super veel gedoe volgde, gips, onzekere tijden, veel pijn. Uiteindelijk bleek een kunstknie dus mijn redding. Sister Act de musical ging in première toen ik nog in volle ornaat in het gips..in bed lag… Kon niet zitten omdat ik mijn gips been niet kon buigen en mijn heupen ook de hoek van 90 graden niet konden bereiken. Later kon ik wel liggend op een brancard naar het theater. Bij Sister Act kon dat gelukkig. De zaal is vrij groot van het AFAS Circus theater.

Het was een heel moeilijke tijd waarin ik steeds theaterkaartjes moest laten terug brengen. Sister Act bleef maar door mijn hoofd spoken omdat ik weleens vaker een vrouw op een brancard in het AFAS Circus theater had gezien op tv. Dus ik bleef hopen dat ik groen licht zou krijgen van het theater.   Ik zong met Sister Act mee door mijn pijn heen, ik huilde met een nummer mee. ik lachte om de reclames. Sister Act sleepte  me er makkelijker doorheen. De eerste keer Sister Act op brancard was op 20 juli 2013 een feit. Ik was zooooo blij dat ik na 9 maanden weer een theater kon bezoeken.

Ik was gelijk verliefd op de show.. Ik mocht in totaal 7 shows meemaken (thanks mam!!!) Vanuit alle hoeken heb ik de show gezien. Zelfs dus ondersteboven hahahaha! Van Dave kreeg ik de cd na de eerste keer. Toen begon de verslaving pas echt: Ik draaide  de cd 4x per dag en later toen ik weer een paar uur in de rolstoel kon zitten, gebruikte ik die tijd om er op te dansen. Kocht een bril via marktplaats en kreeg van Nowelle (mijn zus )een heuse Sister Act beker!!!!! Dat ik 5 keer de show op een brancand moest zien maakte me geen reet uit, ik was erbij!!! 🙂 De laatste 2 keren hoefde ik alleen liggend heen en terug en kon ik de show zittend zien. De eerste keer zittend was geweldig, maar ook zooo raar!!!!! De show werd er sowieso niet minder van hahahaha! 😀

Op een gegeven moment belde Dave me op: Of ik misschien naar de laatste Sister Act wilde??????? Oh yeah man, yeeeh!!!!!! Ik word er weer hyper van als ik er aan denk hahah.. Ok Roos ff rustig typen (note to self, of is dat overbodig om te zeggen haha). Ooh, ik vergeet helemaal het praktische deel. Ik ging er weer met de ligtaxi heen en dus ook terug. Mijn eigen bus reed er ook deze laatste keer weer achteraan met mijn tillift en rolstoel zodat ik in het theater overgezet kon worden in mijn rolstoel. Snappen jullie me nog? Hahaha!

Gisteren was dus  de laatste show. Ik heb zo genoten van elke seconde!!!!! 🙂 Ik vergeet de show nooit en de kracht die de show me gaf tijdens deze moeilijke tijd ook niet. Want die is nog voelbaar nu ik de herinneringen op schrijf!!! Hihi.. Het was alleen ff heel erg slikken toen het doek van de volgende productie er al hing op de voorgevel van het theater. Maar ik heb weer een ketting van mooie herinneringen mogen maken. Bedankt aan alle cast- en crewleden van Sister Act! (in het bijzonder Dave) mamma en Sanne (bestuurde meestal de ligtaxi), Sjoukje en Eva die mij gezelschap hielden tijdens de ligtaxiritten hahaha. En iedereen die mee ging.

Het was fabulous!!!!!!!!!!!!!!!

xxx

Hoi mensen,

Daar ben ik alweer ja. Ik dacht dat het misschien  aardig was om te schrijven over een raar iets in mijn leven. Wat???  Tsja.. ik hoop jullie daar duidelijkheid over te kunnen geven.

Het is nogal moeilijk om in een lichaam als dat van mij niet op te vallen. Als kind vond ik het vreselijk. Ik was verontwaardigt als ik als eerste gevonden werd met verstoppertje doen. Ik ging achter gordijnen staan (deed alleen mijn gezicht erachter waardoor je nog gewoon de rolstoel zag), een andere keer was ik  een soort levende kapstok (dus er werden jassen over mij heen gegooid), maar ik werd altijd gevonden.. en ik was woest! Met als hoogtepunt dat ik met m’n rolstoel omviel toen mijn zus Nowelle ging tellen omdat zij ‘m was.. Niet tegen mama zeggen hoor, was haar commentaar. Nou was ik dus weer gevonden!!! AAAHHHHHG! 🙁 Na dat trauma heb ik het opgegeven niet op te willen vallen… Ik heb nog wel erg dat ik dingen die het gehandicapt in mijn hoofd nog erger maken dan het is,  het liefst weiger. Zoals een zak of deken om mijn benen tegen de kou in de winter. Of de tildoek achter me als ik gewoon zit. Het is handiger als ie in m’n stoel zit om de doek er achter te laten voor het geval ik moet plassen (gebeurt met plasfles op bed), dat weet ik dus ook wel.. En toch wil ik zo normaal mogelijk zijn. Het liefst niets om me heen of onder me. Tsja, sommige dingen kunnen niet anders hé? Hahahaha!!

Andere dingen heb ik ook zelf in de hand… Zoals mijn slechte timing (ik heb nogal een stem die hard is en opvalt) Ik schreeuw dus altijd net te vroeg of gewoon te hard als een viswijf. In het theater, in de bioscoop…

Ik vind het  nooit erg als ik op foto’s moet.  Ik moest ook een interview geven omdat ik zo nodig moest… Jaja, ik weet het. Niet opvallen of wel opvallen. Ik heb geen balans geloof ik hahaha.  Ik vind opvallen dus best leuk maar het gebeurt dus ook als ik het niet wil.  Ach ja, ik heb best een opvallend leven.  Maar kan ik ook onopvallend opvallend zijn?? Ja ik typ nu deze blog zolang ik niet nies gaat het goed, mocht het nu wel gebeuren hoor je dat direct en zit m’n hele toetsenbord onder de spetters. Zelfs als ik stil ben val ik op.

Andersom vind ik het dus niet erg om op te vallen. Ik sta op het podium het liefst voor volle zalen. En zoals ik al eerder zei; foto’s  zijn echt nooit een probleem. Ik stel geen eisen zoals beroemdheden. Maar ik hoop dat deze website wel opvalt? Opvallend hé?

xx

Hallo mensen!

Dit is dan mijn eerste blog achtig iets… Ik ben enorm hyper op het moment van schrijven. Omdat ik eigenlijk zo blij ben dat ik wel zou kunnen springen.  Jammer dat het niet lukt… En hoe hard ik ook probeer te vliegen (lees wapperen met handen) het lukt me niet. Waarom ik zo blij ben??? Ten eerste ben ik blij met deze website en ga ik bijna mijn passie weer uit voeren: Theater bezoeken!!! 🙂 Meer is er niet hahaha… Oja ik ben bijna jarig nu ben ik daar ook altijd erg blij van!  Tja.. Ik word van simpele dingen erg blij.. (Bert en Ernie doet wonderen, net als muziek, bellen blazen, optreden, Eten,  van alles…) Ik lach soms uren achter elkaar als ik melig ben…. Mensen snappen het soms ook voor geen meter.. ikzelf evenmin… Zit je te eten heb je de kop van Victor Reinier voor je op tv.. Lig ik ineens dubbel van het lachen…:)

Nu zitten jullie natuurlijk te wachten op een blog over hoe mijn leven niet echt ”werkt” . Nou ja, het werkt wel, maar net ff anders. Ik woon op mezelf met 8 mensen die elkaar afwisselen.. Ik noem ze liever angels (nee, niet omdat ze vleugels hebben maar omdat ik door hen de mogelijkheid heb om te leven zoals ik wil..) Oke, het is werk voor ze dat weet ik. Maar ga er maar aan staan… Om met mij om te gaan.  Daar heb ik best respect voor hahahaha… Mensen zeggen trouwens vaak respect tegen mij, dat vind ik wel cool.
Ik word opgetild door iets wat een tillift heet. (voel me vaak een ooievaarskuiken als ik weer in die zak aan de tillift mag hangen). Wat ook heel goed werkt als je zo scheef ter wereld  komt als ik… is de….. ROLSTOEL!!!!!! Mijn grote vriend. Zorg is ook erg belangrijk..  Ja mensen, ’t loopt niet zomaar op rolletjes… Hahahaha!!! Maar als  je die dingen combineert kom ik een aardig eind. En bepaalde dingen accepteren.. Dat je gewassen wordt door andere mensen. (knop om en gaaan) Met m’n oksel wassen heb ik echt moeite. (daar heb ik meer controle over…) Dus poppetje gezien , kastje heeel snel dicht!

Door een ongeluk heb ik bijna een jaar geleden  een kunstknie geadopteerd..   Tjsa… Het leven werkt niet altijd even goed… Als je maar een manier vind om er mee om te gaan. Helaas heb ik bij mijn geboorte geen gebruiksaanwijzing gekregen hoe ik met mijn spastische leven op rolletje moet omgaan… Maar net als jullie doe ik ook maar wat… Hahaha…. Ik ben gelukkig op mijn manier.. Vaak zelfs zo blij als een kind. Dus ik zeg: ” Leef op jouw manier want dan ervaar je de blijdschap  van een kind”

Ik hoop dat jullie mijn allereerste blog wat vonden!!!!!

xxx