Hi allemaal,

Dit is een korte blog over ervaringen waar ik nieuwsgierig naar ben. Het is eigenlijk een open brief.

Lieve Ervaring,

Mensen vragen weleens wat ik aan jou mis. Maar ik mis je niet omdat ik lang niet alles van je zal kennen in dit leven. Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe bepaalde dingen zijn. Ik zou graag weten hoe het is om iemand te knuffelen huid op huid. Iemand tegen me aandrukken, de omhelzing stevig. Springen op een bed wat dan met me mee veert. Een goede stevige pot seks op het strand en dan het zand voelen zo heet en dan spontaan op de zee af rennen om weer af te kunnen koelen. Of een keer zo hard rijden dat ik een boete mag ontvangen. De kick om net de trein/tram te halen als de deuren net nog niet gesloten zijn. Hoge hakken dragen en alles aan kunnen trekken wat ik wil. Dansen tot de blaren op mijn voeten staan. Springen op een trampoline. Meestal hoop ik dan niet aangestaard te worden voor een keer.

Ja ik weet dat sommige dingen echt niet leuk zijn. Maar ik hou er gewoon heel veel van om te mogen doen. Jou te voelen. Ik heb natuurlijk heel andere versies van jou. Ik ga je heel graag aan. Iets te graag misschien, maar dat moet je me niet kwalijk nemen. 🙂

Ik ervaar je nu als in dat ik weer een breuk heb in mijn pink dit keer. Lastig maar het gaat goed. Daar in tegen mag ik toch heel veel vrijheid voelen van je. Want in mijn hoofd ben ik des te vrijer. Dat merkte ik weer eens toen ik weg droomde op de klanken van Einaudi. Ik accepteer mijn leven en dat schept zoveel vrijheid.

Er zijn nog meer dingen waar ik nieuwsgierig naar ben. Maar dat is niet mijn pad voor nu. Ik weet het.

Wat ik nog wel van je mag leren? Ik weet dat dan weer niet. Maar kom maar op. Ik ben er (weer) klaar voor.

Ik wens iedereen die dit leest ontzettend veel leuke, mooie en positieve uitdagingen.

Liefs Roos

Hoi allemaal,

Afgelopen donderdag (4 februari) zag ik het toneelstuk Leef naar het boek van Laura Maaskant. Zij heeft voor de 2e keer kanker en heeft besloten dit keer geen behandeling meer te ondergaan. Het stuk eindigt net dat Jamie Grant (zij speelt Laura) een soort van belofte doet aan het leven en een trouwfeest wil geven. Ik heb besloten dit hier zwart op wit ook te doen..

Lief leven,

Ik vind je soms erg moeilijk Maar ik vind je ook heel erg mooi.. Mooi in je lelijkheid, mooi in je eenvoud. Ik vind je soms zo verrassend dat ik heel nieuwsgierig naar je toe ben. De onwetendheid over wat je brengen gaat maakt me gek maar maakt ook dat ik een diepe verwondering voor je voel. Ik mag je al 29 jaar heel erg graag. Soms haatte ik je tot op het bod…. Toch kies ik elke dag weer voor jou. Mijn lichaam waar ik soms van baal (ok heel erg van baal) maar waar ik altijd weer uitdaging in z ie en mee aanga. Ik zie je wonderen, licht en groeiprocessen. Al die mooie, keiharde lessen soms. Daar ben ik je ondanks alles wel dankbaar voor! Al die mooie mensen, natuur, ervaringen. Al je schoonheid die ik ondanks je duistere kanten mag en kan blijven zien… Ooit ga ik weer een ander leven aan maar tot die tijd omarm ik je met ALLES wat je nog voor mij in petto hebt.. Ik hoop dat je nog lang mag duren en je mij nog veel kan leren.. Ik hou je vast zo lang als nodig is.. En uit liefde laat ik je ook weer los.

Ik zeg iedere dag weer JAAAAAAAAAAAAAA!!!!! Laat maar komen, ik ga je aan!!!!!! 🙂

Niet tot later, niet tot ziens maar tot NU!!!

xxx

Sommige van jullie weten misschien dat ik op rolstoeldansen zit. Dansen geeft mij een ultiem gevoel van vrijheid en omdat ik zo van dansen hou is dit een blog over mijn danspassie.
Al vanaf kleins af aan keek ik gefascineerd naar meisjes met tutu’s en balletpakjes. Toen m’n zus op jazzballet ging was ik echt heel erg jaloers. Ik gunde het haar overigens wel hoor haha.

Mijn dans fascinatie groeide en groeide. Als mn moeder vroeg wat ik het liefste zou willen zei ik niet ‘kunnen lopen’, maar ‘kunnen dansen’ Op een gegeven moment begon ik zelfs te dromen dat ik in de musical Fame danste (op dat moment mijn lievelingsmusical) Op de zogenaamde sportdag koos ik echt altijd voor het onderdeel: rolstoeldansen! 😉 Ik wilde er eigenlijk meer mee maar wist niet hoe dit aan moest pakken.

Dus toen er op school rolstoeldanslessen werden aangeboden (na school) meldde ik me acuut aan. Na 2 lessen ging het echter mis. Iets te enthousiast en met veel energie reed ik tegen de gymbank. Ik brak mijn scheenbeen en huilend heb ik de les uitgedanst. Want niets of niemand kon mij tegenhouden de les eerst uit te dansen. Dansen moest en zou ik. Die avond in het ziekenhuis vroeg ik mamma voorzichtig of ik wel naar Fame kon. Want de 2e voorstelling Fame stond al weer gepland en al moest ik er in een bed heen ik zou gaan. Na de voortselling danste ik gewoon maar thuis.

Tot ik op mijn 16e weer de kans op rolstoeldans lessen kreeg. Helaas was het praktisch niet haalbaar omdat mijn danspartner afhaakte en ik geen nieuwe partner kon vinden. Maar bij elk feestje en bij elk festival en kamp bleef ik altijd tot in de late uren dansen.. Ik werd vaak met grote tegenzin van de dansvloer gehaald.:-)

Nu worden er dus rolstoeldans lessen op de Cande aangeboden en natuurlijk ben ik er om de week bij. Ook thuis doe ik het nog steeds graag. Toen ik eindelijk weer een beetje kon zitten na mijn ongeluk gebruikte ik mijn ‘zit-uurtjes’ altijd om te dansen. En ja, de enige keer dat ik geblowd heb en zo stoned was als een garnaal deed ik niets bijzonders. Behalve dansen. 😉

Als ik muziek hoor dans ik zo vrij als een vogel mijn eigen choreografieën. Steeds beweeg ik maar weer. Soms zelfs per ongeluk als ik denk stil te staan. Dan zit ik zo in mijn eigen wereld waarin ik na mijn dood hoop terecht te komen. Een hemel vol muziek en dans en vooral grenzeloos vrij.

Hoi allemaal,

Dit jaar is het alweer 3 jaar geleden dat ik tijdens een vakantie van een trapje reed en uit mijn rolstoel viel. Met anderhalf jaar liggen en uiteindelijk een kunstknie tot gevolg. Het heeft zo’n impact op mijn leven en op mij persoonlijk dat het onvermijdelijk was om er blog aan te wijden. Het voelt ook goed om hier met jullie even stil te staan bij wat ik meemaakte en hoe ik veranderd ben hierdoor.

Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me hierover voel. Maar ik zal het proberen. Na mijn ongeluk werd ik steeds depressiever. Ik moest echt aan de slag met het verwerken van het ongeluk. En ik ben nog steeds wel op zoek naar een manier om om te gaan met alle gevolgen. De Roos na het ongeluk is heel anders dan de Roos voor het ongeluk. Ik moet de pijn die ik nog steeds heb van mijn been met kunstknie een plekje geven. Het lukt me steeds beter om de gevolgen te accepteren en mijn leven weer vorm te geven en door te gaan.

Voor het ongeluk was ik heel erg druk en moest ik altijd meer, gekker en beter. Ik had veel prikkels van buitenaf nodig. Ik dacht niet zoveel na over het leven of de dingen die ik deed of waarom ik ze deed. Ik ging een paar dagen per week naar het activiteiten centrum, ik deed toneel, muziek, rolstoeldansen. Ik bezocht festivals, pretparken en heel vaak theaters. Ik vond mijn leven echt perfect. En dacht heel naïef dat het nooit zou veranderen.

Na het ongeluk veranderde dus bijna alles. Ik lig nu veel meer omdat lang zitten niet meer gaat. Ik kan lichamelijk dus veel minder. Maar ook innerlijk ben ik veel rustiger geworden. Ik zie soms zelfs op tegen veel drukte…
Het ongeluk heeft mij een harde les willen leren maar ik ben er zeker dankbaar voor! Het heeft mij veel inzichten gebracht over mijzelf en het leven. Het heeft mij volwassener gemaakt en het heeft mij ook laten ‘groeien’ als mens, innerlijk. Ik ben bezig met mediteren en acceptatie dat de dingen zijn zoals ze zijn.
Maar ook praktisch; ik ga nu bezig om de angsten voor drempels beter te beheersen. Ik weet zeker dat dit lukt. En ik zoek nieuwe uitdagingen die passen in dit leven.

Al moet ik bekennen dat de onrust van voor mijn ongeluk nog steeds in mij zit. Maar ja, sommige dingen zullen nooit veranderen. Ik blijf Roos die houdt van lachen en plezier maken 😉 Ik geniet nog steeds. Maar er is ook een hele andere kant van mij zichtbaar geworden.

Het was een lange weg, die me zeker regelmatig heeft doen wankelen. Maar opgeven wilde ik nooit. En daar ben ik heel blij mee!! 🙂

Liefs Roos

Hallo allemaal!

Nu ik bezig ben met de positiviteit om me heen en in me mezelf voel ik de behoefte om daar een blog over te schrijven. Natuurlijk is positief denken niet altijd makkelijk en het zal het zeker ook niet worden. Maar je hebt altijd de keuze hoe je bijvoorbeeld met een tegenslag omgaat.

De ‘het komt wel goed Roos’ theorie werkt echt voor mij. Ook helpen brieven die ik aan mezelf schrijf heel erg goed als het even niet lukt of niet gaat. Die brieven werken om goed inzicht te krijgen en het werkt tevens reflecterend.

Sinds kort heb ik ook een zelfbedacht positief lijstje om stil te staan bij de mooie dingen in mijn leven. Ik heb daardoor mezelf geleerd om bewuster te leven en in het nu te zijn. Ik voel me oprecht blijer en minder stressvol.

De kleine dingen die je aan positiviteit ervaart per dag als je erbij stilstaat worden steeds groter omdat je de dingen meer oppikt en het dus groter maakt. Hoe je denkt heeft namelijk invloed op werkelijk alles. Wat ik ook merk is het mooie effect ervan.

Morgen voor het eerst yoga. Ik hoop er nog meer ontspannen van te worden en dat het me ook gaat helpen om dichtbij mezelf te blijven.

Ik hoop iedereen die dit leest te mogen inspireren met de dingen waar ik op dit gebied mee bezig ben.

Liefs Roos

Hoi allemaal,

Vrijheid een betekenisvol woord voor mij. Ik vind het leuk om te schijven hierover. Daarnaast vind ik het ook erg belangrijk om te vertellen hoe ik vrijheid ervaar. Daarom deze blog.

Ik kan niet zeggen dat ik lichamelijke vrijheid ervaar. Ik kan niet alles doen wat ik zou willen, gaan of staan waar ik wil, omdat mijn lijf niets doet van wat ik wil. Ik zit gevangen in mijn lijf en toch ben ik vrij…

Gelukkig heb ik een geest die mij vrij kan laten zijn. Ik ruik, ik proef, ik lach. Ik geniet heel intens. Als de zon me verwarmt ben ik heel erg blij en vrij. Zelfs van stilte kan ik heel erg genieten. Als ik in bed lig en de stilte is er. Genieten is dus vrijheid toelaten.
Ik probeer elke dag de vrijheid toe te laten en word me er elke dag weer bewust van. Niet alleen op 5 mei.

Mijn gedachten kunnen vertalen in -hopelijk- inspirerende blogs is echt de grootste vrijheid die ik in dit bestaan heb. Niet in de laatste plaats omdat ik er niemand voor nodig heb Net als lezen, dansen en theatermaken waarin ik me kan verliezen en even vrij kan zijn. Muziek is een goede verbinding als ik even niet bij mijn gevoel van vrijheid kan omdat het minder tastbaar voor mij kan voelen.

Als ik droom is het vaak zo echt dat ik mijn droom vrijwel altijd kan sturen. Dat is heel leuk en fijn. Dan ben ik vrij om te gaan waar ik wil. Als ik me maar bewust ben van wat ik mag ervaren aan vrijheid en niet te moeilijk denk ben ik vaak zelfs de vrijheid voorbij.

Wees vrij in je geest ook al ben je lichamelijk zwak. Je bent geestelijk tot alles in staat als je de ruimte maar creëert. Denk aan Nelson Mandela of Anne Frank.

xx Roos

Hallo allemaal,

Sinds ik klaar ben met mijn opleiding ga ik een paar dagen per week naar een activiteitencentrum. In dit centrum kunnen mensen met een lichamelijke handicap van alles doen bij wijze van dagbesteding, en krijgen ze ook de nodige lichamelijke zorg. Mijn favorieten zijn toneel, muziek en rolstoeldansen. Ik dacht dat het tijdelijk was maar ik ben blijven ‘hangen’. 🙂 Je moet wel ‘iets’ hebben als je niet kan werken. Ik heb er vrienden en het was er altijd heel gezellig.

Bij het activiteitencentrum waar ik heen ga heeft begin dit jaar een grote reorganisatie plaats gevonden, omdat er geen geld meer voor is in Nederland. Er is veel veranderd. Er zijn 10 mensen wegbezuinigd. Er zijn mensen op andere locaties gaan werken. Natuurlijk had ik met veel mensen een band opgebouwd. Ineens was binnen een maand alles anders. Niet voor de buitenwereld, jullie wisten vast van niks, maar wij moesten ineens verder in de wetenschap dat binnen een maand alles zou veranderen.

Niet alleen moesten we afscheid nemen van 10 mensen tegelijk binnen een maand. Ook verviel de zorgverlenende functie. Deze zorgverleners hielpen ook mensen naar de wc, wat een tijdrovende klus kan zijn. Nu de functie is komen te vervallen moeten de activiteitenbegeleiders zelf de mensen naar de wc helpen waardoor dus de activiteiten steeds stil komen te liggen.

Ook op vervoer is bezuinigd. De mensen die binnen Leeuwarden wonen (daar staat het activiteitencentrum) worden pas om 10.00 uur gebracht en moeten om 15.00 uur alweer naar huis. De mensen die buiten Leeuwarden wonen (zoals ik) worden al om 8 uur thuis gehaald en die zijn er dan om 9.00 uur en we worden pas om 16.00 uur weer naar huis gebracht. Om 8 uur van huis en om 17.00 thuis voor 3 uur activiteiten! En verder is het wachten…

Het allerergste: hierdoor valt bijvoorbeeld de toneelgroep uit elkaar. Je hebt maar anderhalf uur over voor toneel, in principe dan, als niemand hoeft te plassen. Zeker als we repeteren voor een stuk is dat erg lastig. Ik persoonlijk vind het ook heel erg jammer dat Rianne, mijn lievelings- begeleidster van toneel weg is. Zij is degene met een drama opleiding, maar nu zit ze op een andere locatie waar ze niks met drama kan.

Terwijl ik dit typ voel ik des te meer wat het allemaal met me doet. Ik voel dat IK degene moet zijn die er tegenin gaat. Wij komen nooit voor onszelf op, maar laten dit alles maar gewoon ”gebeuren” Ik weet niet of ik de juiste mensen hiervoor bereiken kan maar ik MOEST iets doen! Wij zijn geen machines waartegen de mond kan worden gehouden omdat wij het niet mogen weten. Ze hebben maanden hun mond gehouden. Maar ik wist dat er van alles speelde maar ja, uiteindelijk ben ik ook zelf verrast en ontzettend overdonderd.

Waarom moest en moet het op deze manier??? Waarom werden wij hierin compleet buitengesloten? Waarom hebben wij hier niets over te zeggen? Machteloos en radeloos word ik ervan. Wij zijn geen fabriek of kudde dieren waar alles maar mee gedaan kan worden. We zijn mensen!!

xx Roos

Hoi allemaal,

Soms heb je na veeel inspiratie weer zin om te bloggen! Ik ben gisteren naar een lezing van Annemarie Postma geweest. Zij belande op elf jarige leeftijd in een rolstoel. Haar verhaal en de ontmoeting met haar hebben zoveel indruk gemaakt dat ik het graag deel. Alles wat je overkomt in het leven kun je het best accepteren en aanvaarden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het moeilijk vond om te accepteren wat mij de laatste tijd allemaal overkomen was. Maar ik ga het proberen. Dankzij Annemarie en haar open blik naar de wereld ben ik nog meer er van overtuigd dat het ooit helemaal gaat lukken! Oke, deze blog is verre van perfect maar dat hoeft niet hahaha! Ik ben best blij te noemen zeker vergeleken met afgelopen tijd. Ben er nu ook nog meer van overtuigd dat ik weer 1000 x beter hieruit kom dan voorheen en ‘nieuwer’. Betere versie van mezelf zeg maar.

Als ik terugkijk op de afgelopen tijd heb ik altijd geweten dat het helemaal goed zou komen met mij. Al heeft de hoop wel een tijdje op de achtergrond geleefd. Geen idee had ik waar heen moest. Nu weet ik dat beter dankzij Annemarie. Er is geen station waar de trein van het leven stopt en dat er gezegd wordt ‘hier moet je zijn hier moet je heen’ Het leven is, zoals ik het zie, een grote les. Er liggen dingen vast. Maar je doel is een en het zelfde doel denk ik: Een goed mens worden die innerlijke vrede en rust heeft en zichzelf kan accepteren zoals ie is. Een beter mens hoef je niet te worden, want helemaal perfect wordt je toch niet.

Volg de weg naar je hart, want dat is de enige juiste weg wat mij betreft!

Annemarie heel erg bedankt voor al je inzichten!

Liefs Roos

Hoi allemaal

Loeder mijn Siamees is van de kast gelazerd en heeft zijn poot gebroken, lekker solidair! Hij moet nu herstellen na zijn operatie in een bench naast mijn bed. Soms ligt ie even bij me, aan mij vast gebonden, zodat hij niet op kan staan.

Loeder en ik zijn matties voor life en het is vreselijk om Loeder zo te zien.
Gevoelens van mijn eigen ongeluk komen ook weer boven. Ik ben daar de laatste tijd heel veel mee bezig. Veel frustratie en machteloosheid.

Daarom was ik even weg. Het ging even helemaal niet goed met mij. Ik was steeds depressiever en dat zorgde ervoor dat schijven niet ging. Daar kwam bij dat ik concentratieproblemen had. Ik stopte alle emoties omtrent het ongeluk dat ik heb gehad weg. En toen mijn oma overleed was de maat vol. Ik had het eerst niet eens door dat ik er zoveel last van had. Ik wist ook niet eens dat ik een trauma van het ongeluk had.

Ik vond een beetje angst bij het van de drempels gaan heel normaal. Ik dacht dat het wel over zou gaan. Totdat iemand daadwerkelijk zei dat ik een trauma had of nog steeds wat heb. Toen ging ik erop letten en merkte dat mijn angst steeds erger werd. Ik ben nu bezig in therapie om het trauma van het ongeluk en de gevolgen hiervan te verwerken. De EMDR therapie is zwaar want ik moet steeds helemaal door het ongeluk heen en de emotie die de beelden oproept, dat komt gewoon. Je hebt er geen enkele controle over, iets wat ik erg moeilijk vindt. Vandaar misschien ook wel dat ik heel lang alles binnen en bij mezelf heb gehouden.

Beetje bij beetje gaat het beter met me. Al hoeft er weinig te gebeuren voor weer dat sombere gevoel. Maar ik weet nu dat ik weer hoop heb en dat ALLES tijdelijk is. Dat stelt me wat gerust.

Let it goooooo!!!!! We zetten ons beste beentjes voor! 🙂

Liefs Roos

Hoi allemaal,

Voor de meeste mensen is het de normaalste zaak van de wereld om elke dag even in de spiegel te kijken. Voor mij niet, ik doe dat liever niet. In mijn puberteit worstelde ik regelmatig met depressies omdat ik mezelf heel lelijk en raar vond en mijn rolstoel wel in de wilgen wilde hangen. Ik stond het liefst nooit voor een spiegel en als ik dat wel deed was het vaak huilend.

De spiegel en ik zijn nog steeds geen vrienden, al kijk ik nu wel vaker bewust in de spiegel. Het beeld is nog steeds erg confronterend en voor mij echt niet fijn. Sowieso is acceptatie van je lijf nogal lastig als je gehandicapt bent. Tenminste zo ervaar ik het. Helemaal geaccepteerd heb ik mijn handicap nog niet, maar het went wel steeds meer. Je vindt een manier die bij je past om er mee om te gaan. En ik ben ervan overtuigd dat ik en de spiegel ooit een normale relatie gaan hebben. Dat ik mezelf ga accepteren met alles erop en eraan.

Het is moeilijk te geloven dat er mensen zijn die mij gewoon zien als Roos, die toevallig ook gehandicapt is en in een rolstoel zit. Toch ken ik mensen die heel nuchter daarmee omgaan. Die zien m’n rolstoel niet eens. Op die mensen kan ik bouwen zonder dat ik iets hoef te doen… Ik ben niet perfect, maar dat is niemand. Ik weet dat en nu moet het nog doordringen. Dat lukt me wel, vroeg of laat.

Wat fijn is: ik hoef het nu niet meer alleen te doen. Ik droomde vannacht dat oma naast me zat en mijn hand vasthield. “Wil je voor me zorgen en af en toe even meekijken oma?” vroeg ik. “Ja lieverd” zei ze. (Kan ze het toch niet laten ;-))

XXX