Hallo allemaal,
Sinds ik klaar ben met mijn opleiding ga ik een paar dagen per week naar een activiteitencentrum. In dit centrum kunnen mensen met een lichamelijke handicap van alles doen bij wijze van dagbesteding, en krijgen ze ook de nodige lichamelijke zorg. Mijn favorieten zijn toneel, muziek en rolstoeldansen. Ik dacht dat het tijdelijk was maar ik ben blijven ‘hangen’. 🙂 Je moet wel ‘iets’ hebben als je niet kan werken. Ik heb er vrienden en het was er altijd heel gezellig.
Bij het activiteitencentrum waar ik heen ga heeft begin dit jaar een grote reorganisatie plaats gevonden, omdat er geen geld meer voor is in Nederland. Er is veel veranderd. Er zijn 10 mensen wegbezuinigd. Er zijn mensen op andere locaties gaan werken. Natuurlijk had ik met veel mensen een band opgebouwd. Ineens was binnen een maand alles anders. Niet voor de buitenwereld, jullie wisten vast van niks, maar wij moesten ineens verder in de wetenschap dat binnen een maand alles zou veranderen.
Niet alleen moesten we afscheid nemen van 10 mensen tegelijk binnen een maand. Ook verviel de zorgverlenende functie. Deze zorgverleners hielpen ook mensen naar de wc, wat een tijdrovende klus kan zijn. Nu de functie is komen te vervallen moeten de activiteitenbegeleiders zelf de mensen naar de wc helpen waardoor dus de activiteiten steeds stil komen te liggen.
Ook op vervoer is bezuinigd. De mensen die binnen Leeuwarden wonen (daar staat het activiteitencentrum) worden pas om 10.00 uur gebracht en moeten om 15.00 uur alweer naar huis. De mensen die buiten Leeuwarden wonen (zoals ik) worden al om 8 uur thuis gehaald en die zijn er dan om 9.00 uur en we worden pas om 16.00 uur weer naar huis gebracht. Om 8 uur van huis en om 17.00 thuis voor 3 uur activiteiten! En verder is het wachten…
Het allerergste: hierdoor valt bijvoorbeeld de toneelgroep uit elkaar. Je hebt maar anderhalf uur over voor toneel, in principe dan, als niemand hoeft te plassen. Zeker als we repeteren voor een stuk is dat erg lastig. Ik persoonlijk vind het ook heel erg jammer dat Rianne, mijn lievelings- begeleidster van toneel weg is. Zij is degene met een drama opleiding, maar nu zit ze op een andere locatie waar ze niks met drama kan.
Terwijl ik dit typ voel ik des te meer wat het allemaal met me doet. Ik voel dat IK degene moet zijn die er tegenin gaat. Wij komen nooit voor onszelf op, maar laten dit alles maar gewoon ”gebeuren” Ik weet niet of ik de juiste mensen hiervoor bereiken kan maar ik MOEST iets doen! Wij zijn geen machines waartegen de mond kan worden gehouden omdat wij het niet mogen weten. Ze hebben maanden hun mond gehouden. Maar ik wist dat er van alles speelde maar ja, uiteindelijk ben ik ook zelf verrast en ontzettend overdonderd.
Waarom moest en moet het op deze manier??? Waarom werden wij hierin compleet buitengesloten? Waarom hebben wij hier niets over te zeggen? Machteloos en radeloos word ik ervan. Wij zijn geen fabriek of kudde dieren waar alles maar mee gedaan kan worden. We zijn mensen!!
xx Roos
Helaas word er alleen naar de financien gekeken maar niet wat dit betekend voor de mensen die er afhankelijk van zijn. Het is erg dat je hierdoor minder kunt genieten van de dingen die jou plezier en inhoud geven in je leven. Goed dat jij je laat horen.
Heb je groot gelijk in, niet 10 binnen een week maar in een dag! En ik sta achter je.
Lieve Roos,
Jouw verhaal zal voor velen vast herkenbaar zijn, wees trots op jezelf dat je dit verhaal hebt geschreven, en bereid bent om dit met de buitenwereld te delen.