Op 12 augustus 2004 begon de voorstelling van de musical The Lion King te laat…
Ik wilde al heel lang en heel graag backstage bij The Lion King musical. Maar het bleek echt niet te kunnen omdat het theater backstage allemaal trappen heeft en dat zou niet gaan met mijn rolstoel. Toen ik een keer eerder bij het theater was hadden we het hierover met onder andere Peggy Sandaal, één van mijn favoriete spelers. Mijn moeder schreef toen al 2 jaar brieven naar Joop Van Den Ende Theaterproducties zonder succes. Ik had nog altijd de stille hoop dat mijn wens toch uit zou komen.
Ineens zei één van de spelers ”Maar dat kunnen wij zelf toch regelen” Ik besefte toen niet (en nu nog niet echt ;-)) dat mijn wens wel eens uit zou kunnen komen. Mijn moeder moest eerst met de directeur praten. Er werden zelfs spelers bij het gesprek gehaald. Uiteindelijk mocht dan toch! Ik weet nog goed dat m’n moeder naar buiten kwam en ik zei: ‘gaat het niet door?” Mijn moeder antwoordde enkel: 12 augustus! Het geluksgevoel wat ik toen had is niet te beschrijven: Ik schreeuwde en wenste dat ik op dat moment dansen en springen kon!! Maar helaas, ik kon alleen maar heel hard schreeuwen! 🙂
Toen de dag aanbrak werd ik met een lach op mijn gezicht wakker. Het was net of ik de loterij had gewonnen. De mensen waren allemaal super lief en ik mocht ALLES zien!! 🙂 De trappen werd ik opgetild door 2 sterkte kerels met mijn duw rolstoel erachteraan! Het was of ik de hele tijd aan het dromen was. Ik was ook erg ver weg, maar tegelijk ook klaarwakker. Ik bleef tot vlak voor de voorstelling en stond in de kring van spelers, terwijl ze elkaar succes wenste. The Lion King begon die dag dus te laat omdat ik net voor de voorstelling weer de trappen af werd gedragen door spelers en technici van de voorstelling.
Toen alles afgelopen was en we weer buiten waren zei ik tegen mijn moeder: “Nu weet ik eindelijk hoe het is om echt gelukkig te zijn!!”