Hoi allemaal,
Dit jaar is het alweer 3 jaar geleden dat ik tijdens een vakantie van een trapje reed en uit mijn rolstoel viel. Met anderhalf jaar liggen en uiteindelijk een kunstknie tot gevolg. Het heeft zo’n impact op mijn leven en op mij persoonlijk dat het onvermijdelijk was om er blog aan te wijden. Het voelt ook goed om hier met jullie even stil te staan bij wat ik meemaakte en hoe ik veranderd ben hierdoor.
Het is moeilijk uit te leggen hoe ik me hierover voel. Maar ik zal het proberen. Na mijn ongeluk werd ik steeds depressiever. Ik moest echt aan de slag met het verwerken van het ongeluk. En ik ben nog steeds wel op zoek naar een manier om om te gaan met alle gevolgen. De Roos na het ongeluk is heel anders dan de Roos voor het ongeluk. Ik moet de pijn die ik nog steeds heb van mijn been met kunstknie een plekje geven. Het lukt me steeds beter om de gevolgen te accepteren en mijn leven weer vorm te geven en door te gaan.
Voor het ongeluk was ik heel erg druk en moest ik altijd meer, gekker en beter. Ik had veel prikkels van buitenaf nodig. Ik dacht niet zoveel na over het leven of de dingen die ik deed of waarom ik ze deed. Ik ging een paar dagen per week naar het activiteiten centrum, ik deed toneel, muziek, rolstoeldansen. Ik bezocht festivals, pretparken en heel vaak theaters. Ik vond mijn leven echt perfect. En dacht heel naïef dat het nooit zou veranderen.
Na het ongeluk veranderde dus bijna alles. Ik lig nu veel meer omdat lang zitten niet meer gaat. Ik kan lichamelijk dus veel minder. Maar ook innerlijk ben ik veel rustiger geworden. Ik zie soms zelfs op tegen veel drukte…
Het ongeluk heeft mij een harde les willen leren maar ik ben er zeker dankbaar voor! Het heeft mij veel inzichten gebracht over mijzelf en het leven. Het heeft mij volwassener gemaakt en het heeft mij ook laten ‘groeien’ als mens, innerlijk. Ik ben bezig met mediteren en acceptatie dat de dingen zijn zoals ze zijn.
Maar ook praktisch; ik ga nu bezig om de angsten voor drempels beter te beheersen. Ik weet zeker dat dit lukt. En ik zoek nieuwe uitdagingen die passen in dit leven.
Al moet ik bekennen dat de onrust van voor mijn ongeluk nog steeds in mij zit. Maar ja, sommige dingen zullen nooit veranderen. Ik blijf Roos die houdt van lachen en plezier maken 😉 Ik geniet nog steeds. Maar er is ook een hele andere kant van mij zichtbaar geworden.
Het was een lange weg, die me zeker regelmatig heeft doen wankelen. Maar opgeven wilde ik nooit. En daar ben ik heel blij mee!! 🙂
Liefs Roos
Lieve Roos,
Wat een ontzettend eerlijk en kwetsbaar stuk heb je geschreven. Ik heb er veel bewondering en respect voor dat je dit zo met de buitenwereld deelt. Ik heb je de afgelopen drie jaar van dichtbij meegemaakt, en ook alle fases die je omschrijft. Jouw ongeluk heeft je leven ontzettend veranderd, maar ondanks alles probeer je er ook positieve dingen uit te halen, en de kracht om je leven opnieuw vorm te geven.
Voor het ongeluk was je ook al bezig volwassen te worden (vind ik). Het ongeluk heeft er ongetwijfeld voor gezorgd dat je meer nadenkt over het leven, maar wat je zelf ook al schrijft jouw humor, energie, en af en toe iets geks uithalen zijn niet veranderd!
Je bent een topper roos!!! Kom snel bij je langs
Xxx hanneke
Dankjewel lieve Femke! X
Thanks Han!