Ben ik thuis?
Voel ik me thuis?
Kan ik hier wonen?
Kan ik echt vrijuit dromen?
Gaat mijn lichaam ooit beter passen? En ben ik tegen deze wereld opgewassen?
Kan ik met mijn verwachtingsvolle geest omgaan?
Of zouden die verwachtingen ooit niet meer bestaan?
Zal mijn handicap ooit als eigen zijn?
En de behoefte om soms spoorloos verdwenen te zijn,
en de pijn er niet meer zijn?
Ik weet dat ik ooit thuis zal komen, maar dan zullen er helaas tranen stromen.
Om mij… om wie ik was?
Mijn blijdschap zal herinnerd worden als een deken hangt het vaak om me heen.
Al voel ik me heel vaak alleen, alleen in mijn zijn, het doet me heel veel pijn.
Ik weet dat ik niet voor niets ben en ik mijn gave nog niet goed ken.
Ooit vind ik wel een thuis in mijn afgebrokkelde huis.
Thuis
Geplaatst in Hersenspinsels.
Roos wat is het mooi wat je schrijft,
dank je wel ik ben heel trots,
0ma
Goed zo!
Mooi gedaan Roos.
Erg mooi en goed verwoord.
Gr. Ursula.
Onderweg naar huis met vele up’s and down’s, maar door jouw innerlijke kracht en opportunisme haal je het maximaal haalbare uit het leven.
Prachtig gedicht. Bijzonder goed beschreven. Tranen branden in mijn ogen. Blijdschap vult mijn hart. Ik voel mijn liefde stromen. Power alom.
Bedankt voor alle gave reacties!