Liefde opent deuren, maar houdt ze nooit gesloten.
Liefde accepteert, maar oordeelt of veroordeelt nooit.
Liefde geeft hoop, maar verlangt of verwacht nooit iets terug.

Liefde is nooit te verwaarlozen, kapot te maken of echt te kwetsen.

Want dat is het ego. Ego is een ik personage die denkt dat hij/zij moet strijden ruzie maken of schuld heeft aan.

Maar jij die liefde bent, jouw ware zelf zal altijd geduldig wachten diep van binnen tot jij alle illusie van die emoties opgetrokken hebt en je weer kunt naar alles wat liefde is, was en altijd zal zijn.

Liefde transformeert, stimuleert en respecteert. Liefde kan alles maar hoeft niets.

Jouw licht,
zuiver liefdevol en puur
met een oneindige levensduur.
Het Zal door al je pijn, verdriet en angst heen stralen altijd en eeuwig.
Want dat is wie jij werkelijk bent en altijd zult zijn.

Vertrouw op jouw essentie van licht, jouw ware zelf.

Heey allemaal,

Het fenomeen ‘hotel’ riep ik eigenlijk zonder erbij na te denken, hahaha. Maar het klopt voor mijn gevoel wel echt. Mijn lichaam, het hotel, is vervallen en niemand wil er denk gasten in ontvangen of zelfs in overnachten, zonder gratis wifi. (Hahaha) Maar ik heb het lang bekeken. En ik ben er oprecht aan gewend.

De faciliteiten in mijn hotel zijn weliswaar slecht, maar ik heb geweldig personeel rondlopen dat precies weet hoe mijn hotel werkt en zo kan ik een heel mooi en gelukkig leven leiden. Het heeft lang geduurd voordat ik zo positief over mijn lichaam dacht en er ook zo naar kon kijken.

Toen ik ouder werd ben ik ook het meer als een mooie uitdaging gaan zien. Ik heb meer een normale relatie met mijn lichaam nu. Het uiterlijk van mijn hotel is niet bijzonder mooi, gehavend bovendien, maar ik ben nu tevreden met het uitzicht wat mijn hotel me te bieden heeft. Ik ben er oprecht dankbaar voor wat ik mag ervaren

Ik accepteer de uitdaging van mijn lichaam meer dan ik ooit gedaan heb. Simpelweg ook omdat ik leerde dat mijn lichaam maar een klein deel is van wie ik ben, mijn kern.

Mijn lichaam is zeker niet het beste hotel om in te wonen. Maar nu zeker goed genoeg voor mij. Het maakt het mogelijk om Roos te kunnen zijn, want dit is wat het is.

Liefs Roos

Wanneer negatieve gedachten je hoofd vullen. Probeer ze dan niet weg te stoppen of te negeren. Want dan worden ze alleen maar groter. Alles wat je aandacht geeft groeit. Het is soms moeilijk, maar echt niet onmogelijk.

Wanneer je de gedachten gewoon laat zijn zoals ze zijn. En op je af laat komen zul je zien dat angst voor deze gedachten verlammend werkt. Omarm ze en zeg ‘welkom en blijf zolang je wil’ maar laat het verder gewoon zoals het is. Je hoeft niets met deze gedachten want ze zijn bijna nooit jouw waarheid.

Je bent ze niet, je hebt ze enkel en alleen. Het is niet erg om ze te hebben want dat laat zien dat je mens bent.

Liefs Roos

Lieve mensen,

Wanneer je besluit om de mensen om je heen niet gelijk te veroordelen om wie ze zijn of wat ze doen. Zie je snel genoeg dat alle mensen in de wereld hun eigen licht bij zich dragen.

Dus oordeel niet en bewandel je eigen pad en laat de mensen om je heen in hun waarde. Want iedereen heeft zijn eigen dingen te leren, ervaren en te delen.

Geniet van je leven en wees het licht wat je wil zijn.

Je schijnt een helder licht in mijn leven. Als een ster.
Soms ver weg maar altijd dichtbij.
De afstand tussen ons doet niets af aan de sterkte van onze band.
De liefde en vriendschap die we delen.
Ik zie je soms in geen jaren.
Je bent er altijd, in mijn gedachten, in mijn hart.
Dwalend in mijn dromen.
Jouw glimlach aan de andere kant van het land.
De momenten dat je mijn verdriet verzacht.
Ik troost jou en jij troost mij. Keer op keer.
Je woont in mijn hart, ik mis je nooit.
Soms ver weg maar altijd dichtbij.

Hoe kan ik jou troost bieden?
Moet ik je meteen te hulp schieten?
Of moet ik je alleen laten?
Hoe dan ook, ik hou je in de gaten.
Geef me de kans om jouw verdriet te verzachten.
Ook al ben ik niet altijd bij machte.
Van mij kun je altijd zo goed mogelijk steun verwachten.
We kunnen zelfs alleen lachen als jij het wil.
Dan is het verdriet even op de achtergrond en houd daarover mijn mond.
Ik ga niet weg voordat ik mijn troost heb gegeven op alle manieren die jij nodig hebt.
En voordat jij zegt ‘ het is goed nu, het is klaar, ga maar’.

Soms voel je je  blij.

Soms voel je je broos, kwetsbaar en klein.

Zou dat dan jouw regenboog zijn?

Het fenomeen wordt vaak mooi en krachtig bevonden.

Het wordt gerespecteerd en gewaardeerd.

Iedereen wil een regenboog zijn.

Het zal soms regenen in je hart.

De zon zal ook volop schijnen.

Gewoon jezelf zijn en blijven.

Puur en echt.  Het is nooit slecht.

Het zal soms lastig zijn.

Hoe je je moet gedragen is door alle  emoties vaak lastig te te bepalen.

Maar laat  alles er zijn.

Alleen dan gaat jouw regenboog stralen.

Wat is leven? Is dat werk?
Is dat de stroom waarin we mee worden gesleurd en ons niet goed beseffen wat er gebeurd?
Is dat een weg naar een doel? Is dat gevoel? Een opdracht waar men ergens wacht tot hij is volbracht?
Is het pure energie of kracht die ik vaak voel ? Leven is misschien meer dan dat.
Leven is leren. Liefde en verdriet.
Leven is niet uit te leggen.

Maar ik adem, ik leef omdat ik het leven zoveel mogelijk betekenis geef.

Ben ik thuis?
Voel ik me thuis?
Kan ik hier wonen?
Kan ik echt vrijuit dromen?
Gaat mijn lichaam ooit beter passen? En ben ik tegen deze wereld opgewassen?
Kan ik met mijn verwachtingsvolle geest omgaan?
Of zouden die verwachtingen ooit niet meer bestaan?
Zal mijn handicap ooit als eigen zijn?
En de behoefte om soms spoorloos verdwenen te zijn,
en de pijn er niet meer zijn?
Ik weet dat ik ooit thuis zal komen, maar dan zullen er helaas tranen stromen.
Om mij… om wie ik was?
Mijn blijdschap zal herinnerd worden als een deken hangt het vaak om me heen.
Al voel ik me heel vaak alleen, alleen in mijn zijn, het doet me heel veel pijn.
Ik weet dat ik niet voor niets ben en ik mijn gave nog niet goed ken.
Ooit vind ik wel een thuis in mijn afgebrokkelde huis.