Valt het op?

Hoi mensen,

Daar ben ik alweer ja. Ik dacht dat het misschien  aardig was om te schrijven over een raar iets in mijn leven. Wat???  Tsja.. ik hoop jullie daar duidelijkheid over te kunnen geven.

Het is nogal moeilijk om in een lichaam als dat van mij niet op te vallen. Als kind vond ik het vreselijk. Ik was verontwaardigt als ik als eerste gevonden werd met verstoppertje doen. Ik ging achter gordijnen staan (deed alleen mijn gezicht erachter waardoor je nog gewoon de rolstoel zag), een andere keer was ik  een soort levende kapstok (dus er werden jassen over mij heen gegooid), maar ik werd altijd gevonden.. en ik was woest! Met als hoogtepunt dat ik met m’n rolstoel omviel toen mijn zus Nowelle ging tellen omdat zij ‘m was.. Niet tegen mama zeggen hoor, was haar commentaar. Nou was ik dus weer gevonden!!! AAAHHHHHG! 🙁 Na dat trauma heb ik het opgegeven niet op te willen vallen… Ik heb nog wel erg dat ik dingen die het gehandicapt in mijn hoofd nog erger maken dan het is,  het liefst weiger. Zoals een zak of deken om mijn benen tegen de kou in de winter. Of de tildoek achter me als ik gewoon zit. Het is handiger als ie in m’n stoel zit om de doek er achter te laten voor het geval ik moet plassen (gebeurt met plasfles op bed), dat weet ik dus ook wel.. En toch wil ik zo normaal mogelijk zijn. Het liefst niets om me heen of onder me. Tsja, sommige dingen kunnen niet anders hé? Hahahaha!!

Andere dingen heb ik ook zelf in de hand… Zoals mijn slechte timing (ik heb nogal een stem die hard is en opvalt) Ik schreeuw dus altijd net te vroeg of gewoon te hard als een viswijf. In het theater, in de bioscoop…

Ik vind het  nooit erg als ik op foto’s moet.  Ik moest ook een interview geven omdat ik zo nodig moest… Jaja, ik weet het. Niet opvallen of wel opvallen. Ik heb geen balans geloof ik hahaha.  Ik vind opvallen dus best leuk maar het gebeurt dus ook als ik het niet wil.  Ach ja, ik heb best een opvallend leven.  Maar kan ik ook onopvallend opvallend zijn?? Ja ik typ nu deze blog zolang ik niet nies gaat het goed, mocht het nu wel gebeuren hoor je dat direct en zit m’n hele toetsenbord onder de spetters. Zelfs als ik stil ben val ik op.

Andersom vind ik het dus niet erg om op te vallen. Ik sta op het podium het liefst voor volle zalen. En zoals ik al eerder zei; foto’s  zijn echt nooit een probleem. Ik stel geen eisen zoals beroemdheden. Maar ik hoop dat deze website wel opvalt? Opvallend hé?

xx

Geplaatst in Mijn leven.

Eén reactie

  1. Ha Roos!

    Zag een link naar je blog op de fb van Nowelle, wat een hilarische en tegelijkertijd serieuze en bijzondere verhalen! Heb enorm gelachen om “Ik schreeuw dus altijd net te vroeg of gewoon te hard”, omdat iemand anders in je familie daar ook wel last van heeft (ik zal geen namen noemen ;-)). Schrijf door! Het is mooi!

    Liefs
    Heleen (vriendin van Nowel)

Reacties zijn gesloten.